δράσεις για την κοινότητα
φωτογραφίες
Στην απώλεια της πρόκλησης να περάσει στην απέναντι όχθη, μια παθιασμένη γυναίκα βιώνει τη σύγχυσή της σε έναν πλωτό γερανό. Η αλλαγή. Το ρίγος. Η απώλεια. Το φως της ημέρας που σύντομα γίνεται σκοτάδι... Το ερχόμενο άγνωστο και η απόφαση που πρέπει να ληφθεί για να αλλάξει σελίδα και να φύγει απ’ την κατάσταση του πριν. Μια καθαρή επιθυμία για αυτο-απελευθέρωση από τις κακοποιητικές συμπεριφορές του σπειροειδούς παρελθόντος, τις συσσωρευμένες αναμνήσεις κι ένα μαύρο σκυλί που φοβάται να φύγει απ’ την ασφάλεια του σκάφους. Το καταφύγιό του από την προηγούμενη βία που έχει βιώσει έχει γίνει πλέον η νέα του φυλακή.
Μια ενδιάμεση κατάσταση που θα ζήσει ξανά και ξανά...
Αλλαγές κόκκινων και μαύρων διαθέσεων. Τα πλαίσια της αναρχίας πλέον παραδόθηκαν στις τελευταίες σταγόνες κάθε ρομαντισμού που έχει απομείνει.
«[...] όταν ήρθε ο μεγάλος πόλεμος στην περιοχή του τσίρκου, οι «πίθηκοι» είχαν ξεχάσει πώς να είναι ο εαυτός τους και μετά, δεν μπορούσαν να σκαρφαλώσουν ή να κρεμαστούν, ή οτιδήποτε άλλο [...]»
Κι απ’ ό,τι φαίνεται ίσως το μεγαλύτερο εμπόδιο αυτής της επιθυμητής ελευθερίας, της εγκατάλειψης μιας κατάστασης, του σκύλου που περνάει στη στεριά, είναι αυτοί οι πίθηκοι που παίζουν με το μυαλό και τα κρεμμύδια μας.
σύλληψη / κείμενα / αφήγηση / ερμηνεία / σκηνοθεσία: Γωγώ Πετραλή
κάμερα / μοντάζ / μουσική / σκηνοθεσία: Τζοάννα Πουπάκη
ευχαριστίες: Κομνηνός Σοφικίτης - Prosinamos Ltd, Marian Dumitru, Αλεξάνδρα Ταμιωλάκη και Νιόνιος
Ένα από τα μότο της «φυσαλίδας» είναι το «κίνηση εντός κι εκτός».
Με βασικό άξονα την κίνηση και την ανάγκη για τοποθέτηση πάνω σε σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα και θέματα οικολογικά, τα τελευταία 11 χρόνια επιλέγω να δημιουργώ καλλιτεχνικά έργα που αγκαλιάζουν μια βαθύτερη φιλοσοφία για το πώς όλα μπορούν να φέρουν αρμονία.
Αρμονία μεταξύ φύσης και ανθρώπου, ανθρώπου και ανθρώπου.
Μετά τη χοροθεατρική παράσταση ΓΑΙΑ_be the bee στο Ενυδρείο Κρήτης τον Οκτώβριο του 2016
https://vimeo.com/208035466
καθώς και τα ποικίλα ακτιβιστικά street art σε κεντρικά σημεία της πόλης του Ηρακλείου
http://www.fysalidance.com/streetart.php?lang=el
για το 2018 ακολουθεί η παραγωγή BE the TREE project
ένα σπονδυλωτό έργο που και αυτό αφορά στη φύση και την ποιότητα της ζωής στην κοινωνία του σήμερα.
Το BE the TREE project αποτελείται από:
- σειρά καλλιτεχνικών εργαστηρίων και πρακτικών χορού με αφετηρία έρευνας και άσκησης την έννοια του δέντρου ως ιδέα, βίωμα, ανάγκη
- δημιουργία και παρουσίαση καλλιτεχνικών βίντεο με στόχο την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση του κοινού σε θέματα πρασίνου
- καταγραφή δέντρων της περιοχής της Αγίας Τριάδας στην πόλη του Ηρακλείου ως ένδειξη φροντίδας, σεβασμού κι αγάπης προς το περιβάλλον
- street art performance με μαθητές στο πάρκο Γεωργιάδη της πόλης του Ηρακλείου για την Παγκόσμια Ημέρα Μητέρας Γης, την Κυριακή 22 Απριλίου 2018
- χοροθεατρική παράσταση με guest artist και συναδέλφους από Ελλάδα και εξωτερικό
- solo performances
Με αφορμή τις χρόνιες και άδικες κοπές και κακοποιήσεις των δέντρων στο νησί μας, καθώς και ακόμα πιο συγκεκριμένα την έλλειψη παιδείας κι ενσυναίσθησης σε θέματα οικολογίας και περιβάλλοντος, συχνά οραματίζομαι το ανθρώπινο σώμα ως ένα δέντρο, σοφό και όμορφο, με ρίζες και καρπούς, χώμα και νερό, σκέψεις, μνήμες και συναισθήματα που χορεύουν αρμονικά παρέα με τη συγκατάβαση όλων των φύλλων και κλαδιών στο χωροχρόνο της συμπαντικής μας ύπαρξης και συνύπαρξης.
Mε τη φίλη και συνεργάτιδα Ζένια Δρόσου αποφασίσαμε να αφιερώσουμε περίπου ενάμιση μήνα για να καταγράψουμε τα δέντρα της περιοχής της Αγίας Τριάδας προκειμένου να υπάρχουν στοιχεία σε ό,τι αφορά το πράσινο της περιοχής αυτής. Επιθυμώντας να λειτουργήσουμε ως πηγή έμπνευσης ίσως και για άλλα άτομα που θα θελήσουν να κάνουν κάτι αντίστοιχο για άλλες γειτονιές-περιοχές, δημιουργήσαμε ένα αναλυτικό αρχείο με φωτογραφίες και σημειώσεις όλων των δέντρων (σε εσωτερικές αυλές και εξωτερικούς χώρους) των δρόμων, στενών και παρόδων που εμπεριέχονται στα εξής όρια: από βορά την Παραλιακή (από το μαιευτήριο Μητέρα μέχρι την Γιαμαλάκη), από νότο την Καλοκαιρινού (από Χανιόπορτα μέχρι Γιαμαλάκη), ανατολικά τη Γιαμαλάκη και δυτικά την Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Συνεχίζοντας με την ίδια καλλιτεχνική και ανθρώπινη επιθυμία για έκφραση και επικοινωνία ακολούθησε η συνεργασία με τη Στέλλα Μελιγκουνάκη για την πραγματοποίηση του πρώτου βίντεο της σειράς Be the Tree project.
Η βαθύτερη επιθυμία και ανάγκη παραμένει να είναι η άμεση ευαισθητοποίηση των πολιτών σε θέματα φύσης και πρασίνου ενώ η γεμάτη έλλειψη οξυγόνου κραυγή μας μετουσιώνεται στην «κοινή αλήθεια: Θέλουμε ΔΕΝΤΡΑ στην Πόλη μας!
the street art performance |
video art |
Green proposal
Γωγώ Πετραλή © 2018
με τη Δήμητρα Δασκαλάκη και τη Μαρίνα Χριστοδουλάκη
η νέα παραγωγή της Fysalida Dance (c) 2017 θα κάνει πρεμιέρα στο TEDxAUEB 2017 | Mosaic
Gazi-Athens, 18 Μαρτίου στις 17:30
Μέσα από ένα μωσαϊκό χορευτικών μοτίβων, τρία διαφορετικά σώματα αναμιγνύονται με τα υλικά μιας συνταγής σε ένα μπολ συναισθημάτων, υπογραμμίζοντας με χιούμορ το πώς μία κοινή δράση μπορεί να φέρει κοντά διαφορετικές οντότητες.
Εξάλλου… στο τέλος της ημέρας μήπως όλοι τελικά θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι, ευτυχισμένοι και με μια γλυκιά γεύση στα χείλη?
Και τελικά, ποιός κάνει τη διαφορά;
και τί έχει περισσότερο ουσία για τον καθένα μας;
τα υλικά;
η δράση;
το αποτέλεσμα;
ή η κοινή διαδρομή;
Η ομάδα χορού «φυσαλίδα» παρουσιάζει τη νέα της χοροθεατρική παραγωγή «GAIA - be the bee» στο Ενυδρείο Κρήτης 8, 9, 15 και 16 Οκτωβρίου στις 20:00.
Το έργο «GAIA-be the bee» διηγείται ιστορίες για την απατηλή αγάπη της εξουσίας, το κόστος της κεφαλοποίησης των πάντων, τον ανθρώπινο αποπροσανατολισμό καθώς απομακρυνόμαστε από τις αγκάλες της Μητέρας Γης
Η «ΓΑΙΑ» αποτελεί ένα πρωτότυπο χρονικό της ανθρώπινης κοινωνίας, της σχέσης μας με τη φύση και το συνάνθρωπο, της γυναικείας ύπαρξης σε ένα αγώνα διεκδίκησης και επιβίωσης. Επικεντρώνεται στις θηλυκές φιγούρες που ταξιδεύουν στο χρόνο, μεταμορφώνοντας την ταυτότητα της Θηλυκής Φύσης και του φυσικού περιβάλλοντος, ακολουθώντας τα «σημεία των καιρών»… ή μήπως τελικά τα ορίζουν;
Σε αυτό το ιδιαίτερα υδάτινο οικο-καλλιτεχνικό ταξίδι έχουμε συνοδοιπόρο τη Θεά των Όφεων κι άλλες αρχέγονες και σύγχρονες μορφές που αναδύονται από εποχές που έχουμε συνδέσει με την αθωότητα, το ρομαντισμό, την αρμονία με τη φύση. Γινόμαστε μάρτυρες της μετάλλαξης, του μαρτυρίου, της αναβίωσης, ακόμα και του θανάτου τους, ελπίζοντας σε αυτή την αναγέννηση που θα συν-κινηθεί με ταπεινότητα κι ευλάβεια, δέος κι ευγνωμοσύνη προς τα θεία φυσικά φαινόμενα και πλούσια αγαθά της μάνας Γης.
δυο γήινες, μα και θαλάσσιες υπάρξεις, γυναικείες φιγούρες, απόγονοι της Θεάς των Όφεων χρησιμοποιούν φωνές από κίνηση και χορό, ένα ποίημα από κινησιολογικές θυσίες σα μια ιεροτελεστία του σήμερα που επικαλείται την παγκόσμια αρμονία με τη μητέρα φύση, τον πλανήτη Γη
* η παράσταση αποτελεί μέρος (work in progress)
της χοροθεατρικής παράστασης-ΓΑΙΑ
προγραμματισμένη για το Καλοκαίρι-Φθινόπωρο του 2016
"ή Γαία, μετά την πτώση του Ουρανού, ενώθηκε με τον Ωκεανό και γέννησε θεούς και θεές του υγρού στοιχείου"
Περιφερόμενες ανάμεσα σε απόκρυφα τοπία αναμνήσεων και φωνών, δυο ισχυρές γυναικείες μορφές καταλαμβάνουν τη σκηνή.
Οι παραστάσεις «Life is not a fast track procedure» και «Secret Ritual» συναντήθηκαν το καλοκαίρι του 2014 στο φεστιβάλ χορού Akropoditi, στη Σύρο.
Το "SoLo-4-2" «συγχωνεύει» αυτά τα δυο solo-projects, εμπνευσμένα από σημαντικά θέματα, βαθειά ριζωμένα στην κοινωνία μας.
Αντανακλώντας η μια την άλλη, οι δυο ερμηνεύτριες προσεγγίζουν βαθιά κοινωνικο-πολιτικά ζητήματα μέσα από το πρίσμα του σώματος, με δυναμική σωματικότητα, εκπέμποντας εικόνες και προκαλώντας συναισθηματική εμπάθεια. Χρησιμοποιούν το σώμα για να θίξουν κοινωνικά ζητήματα που σχετίζονται με την ανθρώπινη φύση και τον πλανήτη. Ωθούμενες από την ανάγκη για αλλαγή, δικαιοσύνη και αγάπη, οι δυο ερμηνεύτριες διηγούνται τις εμπειρίες τους και προσδοκούν εξέλιξη και μεταμόρφωση.
Βασισμένο σε έρευνες πάνω στα Αρχέτυπα και σε παρατηρήσεις φυσικών διαδικασιών μεταμόρφωσης σα μια επαναλαμβανόμενη πραγματικότητα που ισχύει για όλα και για όλους, το project SoLo-4-2 μπορεί να ερμηνευτεί ως μια «κραυγή στο ανθρώπινο κενό». Πρεμιέρα στο Acker Stadt Palast στις 2 Ιουνίου 2015.
Η Γωγώ Πετραλή στο «life is not a fast track procedure» ανακαλεί το γυναικείο αρχέτυπο της Θεάς των Όφεων, σύμβολο της Γης, της φύσης, της γονιμότητας, της δύναμης, της πνευματικότητας, της μετενσάρκωσης, της αναγέννησης και της αφθονίας. Αυτή η μορφή αναδύεται μέσα από τα δικά της προφορικά και γραπτά κείμενα με ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο έκφρασης και κίνησης στο χώρο.
Αυτό το γυναικείο αρχέτυπο αναδύεται ξανά στο σήμερα σαν έμπνευση, σα μια υπόσχεση αναγέννησης και ψυχικής ανάτασης. Η δυνατή και κατηγορηματική μορφή της Θεάς των Όφεων αποτελεί τη βασική έμπνευση αυτού του project-σε-εξέλιξη. Σαν καλλιτέχνις, η Γωγώ προσπαθεί πάντα να προσφέρει στην κοινότητα, θυμίζοντας μας τη σημασία των βασικών αξιών της ζωής, των αρχών και των δυνάμεών της.
Η παράσταση «Life is not a fast track procedure» έχει παρουσιαστεί στην Ελλάδα στο φεστιβάλ Akropoditi-International Dance Festival, Σύρος, 19.7.2014
Εν μέρει εμπνευσμένο από το κείμενο της Έμμα Γκόλντμαν «Η τραγωδία της Γυναικείας Χειραφέτησης», η secret ritual περιγράφει το ταξίδι μιας γυναίκας στα πρόθυρα της σχιζοφρένειας, όπου η αυτό-τιμωρία γίνεται τρόπος ζωής. Μέσα από διαφορετικές καταστάσεις της ύπαρξης και περιπλανήσεις σε διάφορα επίπεδα αντίληψης, βρίσκει τελικά τον αυθεντικό εαυτό της, γυμνό από ντροπή και ενοχή.
Η έρευνα της περιλαμβάνει μελέτες για τα αρχέτυπα του Γιούνγκ στο «Καμπαλίστικο Δέντρο της Ζωής» και στις αρχές της αλχημικής μεταμόρφωσης, οι οποίες αναπτύσσονται μέσα από τα 3 επίπεδα της ύπαρξης: το ατομικό, το κοινωνικό-πολιτισμικό, και το πλανητικό πλαίσιο. Επιστρατεύοντας διαφορετικά «λεξιλόγια» και μέσα, η "secret ritual" εκτυλίσσεται ανάμεσα σε ένα απτό και ένα αφηρημένο κόσμο. Η Jadi ενσωματώνει προφορικό λόγο, χορογραφία και αντικείμενα, και μας ταξιδεύει σε ένα σουρεαλιστικό τοπίο όπου μπερδεύονται οι εικόνες, οι ρυθμοί και οι λέξεις σε ένα αιώνιο κύκλο μεταμόρφωσης.
Η παράσταση SECRET RITUAL έχει παρουσιαστεί στην Ελλάδα:
Dance Vacuum-Αθήνα, 8.7.2014
Akropoditi-International Dance Festival, Σύρος, 17.7.2014
Vis Motrix studio-Θεσσαλονίκη, 13.9.2014
μια χοροθεατρική παράσταση για το ΝΕΡΟ
πλατεία Αγίου Τίτου, Σάββατο 28 Μαρτίου 2015, ώρα: 21:00
Σύμφωνα με τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 2010: «Το δικαίωμα στο ασφαλές και καθαρό πόσιμο νερό και στην υγιεινή αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα ουσιώδες για την πλήρη απόλαυση της ζωής και όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Ωστόσο, πάνω από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι, δηλαδή ένας στους επτά ανθρώπους στον πλανήτη, δεν έχουν πρόσβαση σε ασφαλές πόσιμο νερό.
"κι είμαστε όλοι μικρά νησιά ενός υδάτινου πλανήτη"
Καθημερινά σε τούτο τον πλανήτη πεθαίνουν περίπου 2.000 παιδιά ηλικίας κάτω των πέντε ετών από διαρροϊκές ασθένειες και από αυτούς τους θανάτους περίπου 1.800 συνδέονται με το νερό και την υγιεινή.
"κι είμαστε όλοι μικρά νησιά ενός υδάτινου πλανήτη"
Κάθε 22 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα Νερού, διαβάζουμε, ενημερωνόμαστε, ευαισθητοποιούμαστε, θλιβόμαστε με τις στατιστικές, διαδηλώνουμε υπέρ του δικαιώματος στο νερό, διατυμπανίζουμε ότι το νερό είναι αναπαλλοτρίωτο δημόσιο αλλά και οικολογικό αγαθό, απαραίτητο για τη ζωή, την ανθρώπινη κοινωνία και τα οικοσυστήματα.
Η δυναμική της πορείας των γεγονότων και της όλης κατάστασης, κάθε άλλο δείχνει παρά φρόνηση. Μάλλον για περιφρόνηση όλων αυτών των "αυτονόητων" αγαθών που για πολλούς έχουν πάψει να είναι αυτονόητα. Ποιός θα περίμενε να στερούνται το καθαρό νερό δισεκατομμύρια πλάσματα πάνω σε αυτόν τον πλανήτη και να ματώνουν για μια γουλιά 'λευκό χρυσό'; Ποιός θα το πιστέψει ότι ο επόμενος παγκόσμιος πόλεμος δε θα γίνει ούτε για το χρυσάφι, ούτε για το πετρέλαιο, ούτε για την τροφή, μα για το νερό;
Πόλεμος για το νερό πάνω στον υδάτινο πλανήτη!
Πάνω σ' αυτόν τον υδάτινο πλανήτη, από τη Χιλή και τη Βολιβία ως το Διδυμότειχο, κι από το Ντητρόιτ ως τη Νότια Ασία, το εξ ορισμού «αγαθό» δεν είναι πια αγαθό. Σ’ αυτήν την κρίση του νερού η υπερκατανάλωση του δυτικού κόσμου οξύνει το πρόβλημα ακόμα περισσότερο. Πάνω από το 80% του νερού που αντλείται σε όλον τον πλανήτη δε χρησιμοποιείται ουσιαστικά. Απλά, όπως λένε τα Ηνωμένα Έθνη, έχουμε μάθει να το σπαταλάμε άσκοπα.
"γνωστέ φίλε κι άγνωστε, εσύ που έτριβες με μανία τα πεζοδρόμια και τα πατώματα να τα καθαρίσεις με νερό και χλωρίνη πες μου τώρα τί χημικό θα ξεπλύνει ποτέ την ψυχή μας γι' αυτά που κάναμε; μα και γι' αυτά που δεν κάναμε;
κι εσύ που γυάλιζες με τις ώρες, την καινούρια σου μηχανάρα με νερό και σαπούνι, πες μου τώρα πόσο δύσκολο είναι να γυαλίσεις και λίγο το μυαλό σου;
αλλά κι εσύ που έχυνες τα μπουκάλια το νερό όπου να 'ναι, ή άφηνες τη βρύση να τρέχει και το λάστιχο να χλιμιντρίζει ξερνώντας νερό, νερό με τις ώρες τις ατέλειωτες, λες και τίποτα δεν τελειώνει...
κι εσύ που μπάζωσες το ποτάμι για να χτίσεις όπου γουστάρεις, ή σκέπασες το πηγάδι γιατί δε σε συνέφερε, και πάει λέγοντας..."
Και όχι μόνον αυτό: τις τελευταίες δεκαετίες το νερό έχει μετατραπεί σε ένα εμπορεύσιμο και συχνά ιδιαίτερα ακριβό προϊόν. Υπολογίζεται πως 200 δισεκατομμύρια μπουκάλια εμφιαλωμένου νερού το χρόνο πωλούνται παγκοσμίως αφήνοντας τεράστια κέρδη στις βιομηχανίες. Η κατανάλωση εμφιαλωμένου νερού κρύβει ακόμα έναν περιβαλλοντικό και κοινωνικό κίνδυνο: η εμπορική εκμετάλλευση των πηγών και των ποταμών από τις εταιρείες στερεί πολύτιμο νερό που θα μπορούσε να διανεμηθεί δωρεάν μέσα από το δημόσιο δίκτυο. Ταυτόχρονα, σε διαφορετικές μεταξύ τους χώρες όπως Βρετανία, Καναδάς, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Χιλή, Βολιβία, Αργεντινή, Μαρόκο, Νότια Αφρική, η ιδιωτικοποίηση του πόσιμου νερού οδήγησε σε πτώση της ασφάλειας και της ποιότητας του, εγκατάλειψη των υποδομών διανομής, πολλαπλασιασμό των τιμών και των νοικοκυριών που υφίστανται διακοπή, και τέλος, σε κοινωνικές εξεγέρσεις.
Το νερό ιδιωτικοποιείται, γίνεται εμπορεύσιμο αγαθό και κοστολογείται ενώ τα αποθέματα μειώνονται παγκοσμίως. Οι μόνοι κερδισμένοι είναι οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες για το κέρδος των οποίων γινόμαστε όλοι τα εξιλαστήρια θύματα.
Για ποιό κέρδος μιλάμε αλήθεια, όταν πλέον κινδυνεύει η ίδια η ζωή όλων μας; Ξεχνάμε ότι οι ποσότητες νερού στον πλανήτη είναι σταθερές, δεν αυξάνονται, μόνον ανακυκλώνονται; Ξεχνάμε ότι η μόλυνση καθιστά την ανανέωσή τους τρομακτικά δύσκολη;
Το πρώτο και πολυτιμότερο αγαθό, η πηγή της ζωής, το σημαντικότερο συστατικό του ανθρώπινου οργανισμού και γενικά όλου του ζωικού και φυτικού βασιλείου, θεότητα στη μυθολογία όλων των πολιτισμών με την εσωτερική θεραπευτική του δύναμη, ταυτισμένο με την ιστορία του ανθρώπου και την ίδια τη ζωή πάνω στη γη, το νερό απειλείται από παντού. Κανένα ζωντανό ον πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη δε μπορεί να ζήσει χωρίς αυτό.
Το νερό βρίσκεται εδώ πριν από εμάς, από πάντα, φέρει ζωή και μνήμη, αλλάζει σχήμα και μορφή, ρέει, δημιουργεί οικοσυστήματα ακόμα κι από το πουθενά! Βρίσκεται μέσα, έξω μας, παντού, όμως όχι για πάντα!
"και φοβάμαι πως σύντομα στους καιρούς που ζούμε το μόνο υγρό στοιχείο που δε θα χρεωθώ, θα 'ναι τα δάκρυά μου κι η αλμύρα τους που θα καταδιώκει κάθε φωνή που δεν έβγαλα και κάθε λεηλασία που συνέβηκε κι εγώ αδιαφόρησα..."
Η εγκατάλειψη της ηθικής και των αναγκών μας αντικατοπτρίζεται στην παρακμή των κτιρίων, των κοινωνιών και των σχέσεων. Καρπός μιας σύντομης συνάντησης, αυτή η ταινία μικρού μήκους έχει μια λογική αναγνωρίσιμη σε όσους έχουν βιώσει τις επιπτώσεις της ιδιωτικοποίησης των δημόσιων χώρων και της ζωής γενικότερα.
Η εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών, του νερού, του αέρα, της γης, της θάλασσας, των σπόρων, νομιμοποιείται υπό το πρόσχημα του χρέους και ενός μοντέλου ανάπτυξης που στοχεύει μόνο στο κέρδος.
Όλα αυτά αποφασίζονται ερήμην μας.
Τι σημαίνει ανάπτυξη, αλήθεια;
Τι σημαίνει «περιβαλλοντική συνείδηση»;
Νοείται ανάπτυξη που δεν είναι συμβατή με τη φύση;
Μήπως συγχέουμε την οικονομική αυτάρκεια με τη λεηλασία ενός μέρους;
Την τεχνολογία με την απληστία;
Και τελικά, θα μπορούσε αυτή η καταστροφή της φύσης να οδηγήσει στην καταστροφή της δικής μας ψυχής;
Η τέχνη μπορεί να λειτουργήσει ως καταλύτης͘͘ ένας κήρυκας της αλήθειας και του οράματος, της ομορφιάς και της επιθυμίας, της αθωότητας και του ρεαλισμού ειδικά σε περιόδους «κρίσης», όπως αυτή που διανύει σήμερα η ελληνική κοινωνία. Η λέξη «κρίση» όμως κρύβει μέσα της δυο έννοιες. Υπάρχει και η κρίση που απαιτεί νουνέχεια, αντίληψη, ορθοβουλία, την υποστήριξη μιας θέσης και συνέπεια σε μια φιλοσοφία ζωής. Αυτή είναι η κρίση που μπορεί να μας σώσει από την άλλη… Η ισορροπία μεταξύ σώματος, νου, καρδιάς, ψυχής και πνεύματος είναι πάντα κρίσιμη σε μια περίοδο «κρίσης»!
σκηνοθεσία: Γωγώ Πετραλή, Daniel Bear Davis, Σιδέρης ΝανούδηςΜια καλλιτεχνική διερεύνηση του ανέμου ως καταλυτικού στοιχείου της φύσης που "παιδεύει" το σώμα και φέρνει την αλλαγή. Το υποκείμενο της έρευνας σε αυτή την αλληλεπίδραση αγωνίζεται να αφομοιώσει, να αλλάξει ή να επαναπροσδιορίσει τις εξωτερικές δυνάμεις που δέχεται και λειτουργεί ως διαμεσολαβητής σε μια αναζήτηση μιας φυσικής ταυτότητας (πολιτισμικής, κοινωνικής). Πρόκειται για ένα μέρος μιας τετραλογίας εμπνευσμένης από τα πλατωνικά στέρεα (οκτάεδρο, κύβος, τετράεδρο, εικοσάεδρο) και των στοιχείων που τα εκπροσωπούν.
Σενάριο/Σκηνοθεσία: Αλίκη Χιωτάκη, Γωγώ ΠετραλήΜπλε πασπαλισμένο με κόκκινο, το γνωστό μπλε, το γνωστό κόκκινο, το αίμα που νερό δε γίνεται.. κι εσύ..., πώς είναι να χορεύεις στο ταψί, φίλε μου; και να σ' αρέσει;
Μια πέτρα που μιλάει, η σφραγίδα της ζωής πάνω μας, κάτω μας, δεξιά, αριστερά, δεν έχουμε μούτρα να δούμε κι όμως, μιλάμε, και είμαστε και συνεχίζουμε, ξανά και ξανά, με την ίδια ανυπολόγιστη αδιαφορία, την ίδια δειλία και απερισκεψία, γιατί όλα τα δύσκολα δεν είναι μόνο η μοίρα μας, αλλά και οι αποφάσεις που είμαστε κι υποστηρίζουμε...
Κροκόδειλοι και καγκουρό, και ζώα, κι ανθρώποι, και μια Θεά που από μικρό παιδί με κυνηγά, κι εγώ σα να της χρωστώ χάρη, μα να που ο φόβος πανταχού παρόν με γονατίζει μες στου μυαλού μου τη ζάλη και την πολυλογία..
Κρήτη, δυο χιλιάδες χρόνια π.Χ.: η αρχαιότερη δυναμικά οργανωμένη και σύνθετη κοινωνία σε ευρωπαϊκό έδαφος. Μια ισχυρή γυναικεία φιγούρα κυριαρχεί, η Θεά των Όφεων.
Κρήτη, 2014 μ.Χ.: πρώτη περιοχή στην Ελλάδα σε αυτοκτονίες, η καταστροφή των χημικών της Συρίας στη Μεσόγειο, φωτοβολταικά κι ανεμογεννήτριες, πετρέλαια και φυσικά αέρια, τα νερά κι ο αέρας, η γη κι οι σπόροι...
τσιμέντο παντού...
Επενδύσεις και ανάπτυξη...
Αλήθεια, τί είναι ανάπτυξη;
Και πώς μπορεί αυτό να ισχύει χωρίς αρμονία με τη φύση;
Και οι μελέτες με τις έρευνες, πόσο κομμένες και ραμμένες στα μέτρα μας τις θέλουμε και τις δημιουργούμε; Είμαστε όντως έρμαια; Ποιού συστήματος; Και ποιό είδος κοινωνικής αποδόμησης υπηρετούμε, αλήθεια;
Και η ελευθερία; Η τέχνη και το μεράκι μας;
Η τιμή και ηθική μας;
Η τιμή μας όχι σα μέσο 'κοστολόγησης' αλλά ως μέσο λόγησης, αποτέλεσμα του νου και της φρόνησης, του σεβασμού και της αγάπης, προς τον πλησίον, τη φύση, το αέναο σύμπλεγμα του χρόνου που ποτέ δε μετρά, ποτέ δεν πιάνεται... γιατί το μέλλον είναι σήμερα, κι εμείς δε μαθαίνουμε από το παρελθόν, παρά αλόγιστα κακοποιούμε τη σοφή μνήμη του μαθήματος-παθήματος μιας και ο εγωισμός στεμμένος τη φοβία μιας υποτυπώδους στέρησης κάθε άλλο παρά ολόκληρους και όμορφους μας κάνει...
Η ηθική ως κώδικας επικοινωνίας βασισμένος στην αλληλουχία μεταξύ φωτός κι ανιδιοτέλειας, σκότους και θάρρους.
Η αρμονία με τη φύση χάνεται στο όνομα μιας ανάπτυξης που μόνο στόχο έχει το κέρδος... Το κέρδος όχι για ηθικά ιδεώδη αλλά για πρότυπα διαστρεβλωμένα από την καθημερινότητα του ανθρώπου που στο τέλος κάθε μέρας αυτό που τον καλεί σε θλίψη είναι η ανάγκη για υγεία και ελευθερία...
Και μέσα στις θύελλες της εποχής μας, αναρωτιέμαι όλο και πιο συχνά τι συνέβη σε εκείνη την κοινωνία και η Θεά των Όφεων ή αλλιώς η Μεγάλη Μητέρα-Θεά εμφανίζεται μπροστά στα μάτια μου... σύμβολο της γης, της φύσης, της γονιμότητας, της δύναμης, της πνευματικότητας, της μετενσάρκωσης, της αναγέννησης, της αφθονίας, γοητεύει και δαμάζει τα άγρια ζώα, μια γητεύτρα. Αυτό το θηλυκό αρχέτυπο ανέρχεται σήμερα ως μια έμπνευση, μια υπόσχεση για αναγέννηση και ψυχική ανάταση.
Τα πράγματα είναι απλά, παντού κοινά τα ίδια, γιατί στο τέλος της ημέρας όλοι θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι κι ωραίοι, μαλάκα φίλε μου!
Πώς θα γίνει τώρα αυτό, μου λες;
Γιατί πάει καιρός που να τα αισθάνθηκα και τα δυο μαζί...
Η ισορροπία ανάμεσα στο σώμα, το μυαλό, την καρδιά, το πνεύμα είναι όλα εμπλεκόμενα σε μια εποχή «κρίσης».
Σε φιλώ και σε σφιχταγκαλιάζω, γιατί βαρέθηκα να προσπαθώ να επικοινωνήσω μαζί σου, κοιτάζοντάς σε στα μάτια...
Λυπάμαι αν σε πληγώνω αλλά βάλε το ταψί στο φούρνο σου και νερό στο κρασί σου!
Το ότι «η Τέχνη οφείλει να πάει Παντού» είναι μια από τις ισχυρές πεποιθήσεις μου."
Γωγώ Πετραλή
FAST TRACK -> Διαδικασία Ταχείας ΑδειοδότησηςΤο Μάρτιο του 2013, η ομάδα χορού Φυσαλίδα έκανε ανοιχτό κάλεσμα για συμμετοχή στο επόμενο street art της, αφιερωμένο στην Παγκόσμια Ημέρα Χορού. Έτσι, δημιουργήθηκε μια ομάδα ανθρώπων με κοινό γνώμονα το ενδιαφέρον τους για το κάλεσμα, την αγάπη τους για την κίνηση, το χορό και την… ελευθερία!
Στις 29 Απριλίου χορέψαμε σε μια απ΄ τις πιο κεντρικές πλατείες της πόλης του Ηρακλείου, στην Πλατεία Ελευθερίας, με θέμα τί άλλο από… την ελευθερία κίνησης και έκφρασης!
Η ελευθερία, μια επιδεχόμενη πολλαπλές ερμηνείες έννοια, αλλά μία μόνο πραγματική και βιωματική για τον καθένα μας: μια έννοια που εμπνέει, προβοκάρει, δραστηριοποιεί και… καλεί να ‘χορέψουμε’ μαζί της.
Να κινηθούμε και να εκφραστούμε!
Ερμηνευτές: Αγγελική Μανιατάκου, Αρετή Χαλκιαδάκη, Αθηνά Τσαίνη, Έλσα Τσιρανίδου, Εύα Κακέπη, Γεωργία Ξυλούρη, Γωγώ Πετραλή, Θεοδώρα Χαλάτση, Ιωάννα Βασάκη, Κατερίνα Βακωνάκη, Λίζα Χρυσικοπούλου, Μαρία Βουγιούκα, Μαρία Πλαγιωτάκη, Μαρία Φλουράκη, Μαριάνθη Δικίδου, Μαριάννα Σιγανού, Σοφία Πετράκη, Σταυρούλα Χριστοδουλοπούλου, Τζένη Μαυράκη, Χαρά Σιμιτζή, Χρύσα Μανουσάκη, Χρυσάνθη ΣιδηροπούλουΑναζητώντας την κίνηση ‘εντός και εκτός’, η ομάδα χορού Φυσαλίδα ξαναβγαίνει στους δρόμους, αυτή τη φορά ψάχνοντας απαντήσεις για ένα φλέγον θέμα που θα ορίσει τη μοίρα της κοινωνίας μας. Χορός και ακτιβισμός συναντιούνται ξανά, ενώνουν τις δυνάμεις τους για να αντιμετωπίσουν τον πιο επικίνδυνο εχθρό του πλανήτη: τον άνθρωπο.
Η ερώτηση μας: Γιατί ‘πρέπει’ η Κρήτη να μετατραπεί σε ‘ηλεκτρικό νησί’;
Δε θέλουμε να παγιδευτούμε μέσα σε αυτό τον ξέφρενο αγώνα!
Θέλουμε να προσδιορίσουμε νέες αξίες και κατευθύνσεις.
Έχουμε μια διαφορετική οπτική της ‘ανάπτυξης’.
Ανάπτυξη σημαίνει ποιότητα ζωής, αυτό-προσδιορισμός και προστασία του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζούμε, το δικαίωμα στη χαρά, και πάνω απ’ όλα το δικαίωμα να ζούμε σε αρμονία με τη φύση και να απολαμβάνουμε τους καρπούς της. Θέλουμε να αποφασίζουμε πως θα γίνεται η διαχείριση των φυσικών πηγών ενέργειας.
Ερμηνευτές: Αννίτα Λουλούπη, Έλσα Τσιρανίδου, Εύα Κακέπη, Μαρία Πλαγιωτάκη, Μαριάνθη Δικίδου, Μαρίνα Πάτερς, Σοφία Πετράκη, Θεοδώρα Χαλάτση, Τζένη ΜαυράκηΓια την 1η Απριλίου του 2012, η ομάδα χορού Φυσαλίδα εστίασε στα ‘πρωταπριλιάτικα αστεία’ περί αλήθειας και ψέματος. Η Φυσαλίδα εμπνεύστηκε από αυτό το ‘έθιμο’ που ποικίλες Ευρωπαϊκές κουλτούρες μοιράζονται και το μετουσίωσε σε ένα ‘brain-storming’ σκέψεων, κίνησης, ήχου, συναισθημάτων και πάθους για την… ‘αλήθεια’.
Και έτσι γιορτάσαμε την αλήθεια, και την αναγκαιότητα του κόσμου να τη διεκδικήσει. «…μικρομέγαλες αλήθειες γλιστρούν σα σκιές στην άκρη του ματιού μας, κρύβονται πίσω από λογοπαίγνια, κρυφογελούν και παίζουνε μαζί μας σαν εμείς βολευόμαστε παρέα με το όποιο ψέμα...»
Την Κυριακή 1 Απριλίου του 2012, χορέψαμε τη θλίψη μας για τις κοινωνικο-πολιτικές καταστάσεις που βιώνουν πολλές χώρες. Ο χορός μας ήταν ένα ειλικρινές σχόλιο και μια «ακτιβιστική» δράση που παρουσιάστηκε από καθημερινούς ανθρώπους και εκφράστηκε μέσα από κίνηση, ήχο, χοροθέατρο σε κεντρικό δημόσιο χώρο της πόλης του Ηρακλείου.
Όλοι οι ερμηνευτές θέλαμε να δηλώσουμε την αντίσταση μας στην αδικία που διαφεντεύει τη ζωή μας, με πολλούς και ανήθικους τρόπους. Ανήθικους μπροστά στον πλανήτη, την κοινωνία, τους ανθρώπους, τη φύση. Αυτή ήταν και είναι η αλήθεια μας.
Θα θέλαμε να ευχηθούμε σε όλους μας: να Ψάξουμε την Αλήθεια μέσα στις Καρδιές μας!
Κι ας μη ξεχνάμε ότι…
«την αλήθεια τη φτιάχνει κανείς ακριβώς όπως φτιάχνει και το ψέµα»
(Οδυσσέας Ελύτης)
Παραγωγή της Φυσαλίδας για το έτος 2011 υπήρξε η solo performance «το τριζόνι» που πρωτοπαρουσιάστηκε έπειτα από ένα διαγωνισμό performance στην Αθήνα στις 24, 25, και 26 Μαρτίου 2011. Ο διαγωνισμός είχε ως θέμα «τί μου αρέσει στην κρίση» και πηγή έμπνευσης το «φαινόμενο της κρίσης».
«το τριζόνι» είναι ένας λυρικός, προσωπικός «ύμνος», όχι μόνο για την παγκόσμια κρίση, αλλά και για την προσωπική κρίση που βιώνει ο κάθε καλλιτέχνης διαρκώς. Διαπραγματεύεται την εσωτερική ανάγκη για έκφραση που δε δαμάζεται από τόπο, χρόνο, και περιστάσεις.
Τα πάντα έρχονται πάνω-κάτω και γύρω-γύρω και τίποτα δε φαίνεται αρκετά σταθερό. Παρ' όλα αυτά, η ανάγκη της ολοκλήρωσης μέσα από την τέχνη μπορεί να αναδυθεί μόνο μέσα από μια «κρίση». Την προσωπική μας κρίση!
Ακόμα κι όταν δεν υπάρχει τεχνική υποστήριξη και συνεργάτες, αυτή η εσωτερική ανάγκη κατακλύζει τα πάντα. Η τέχνη μπορεί να πάει παντού. Η τέχνη υπάρχει παντού. Η μεταφορά και η σύνδεση της οικίας και της καρδιάς.
Το αγνό, αυθόρμητο συναίσθημα που φέρουν οι προσωπικές στιγμές, μέσα στην οικία, μέσα στην καρδιά.
Η σιωπή της μοναξιάς μας μέσα στο ίδιο μας το σπίτι… η σιωπή της μοναξιάς μας μέσα στην καρδιά μας…
Για το Φθινόπωρο του 2011 και έχοντας ως πηγή έμπνευσης το γενικότερο φαινόμενο της ‘κρίσης’, η χορεύτρια και χορογράφος Γωγώ Πετραλή αντλεί στοιχεία από μια συλλογική κατάσταση μετουσιώνοντάς τη σε ατομική παράσταση.
Μέσα από ένα διάλογο μεταξύ dance video και επιλεγμένων σκηνών από διάφορες δουλειές της ομάδας χορού Φυσαλίδα, καθώς και σε συνδυασμό με τη ζωντανή μουσικοθεατρική παρουσία του Μάνου Σγουρίδη, η Γωγώ Πετραλή δημιουργεί τη χοροθεατρική παράσταση “Ma Crise dans Ta Crise” (‘η Κρίση Μου στην Κρίση Σου’).
Πρωταγωνιστές της παράστασης είναι οι διχασμένοι πόθοι και τα πάθη μας, οι καθημερινές φοβίες και τα όνειρα που εδρεύουν σε εκείνα τα σκοτεινά δωμάτια της ψυχής και του μυαλού μας που δύσκολα αγκαλιάζουμε και κατακτούμε.
Σε αυτό το ποτ-πουρί διαθέσεων, η ανάγκη μας για όνειρο κι αγάπη είναι επιτακτική, σωματική και αναμφίβολα λυτρωτική μέσα στα αναπόσπαστα κομμάτια του ‘πριν και του μετά’ μας.
Οι έντονες, σπασμωδικές κινήσεις της χορεύτριας στο ζενίθ της παράστασης δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από την πάλη του ανθρώπου για αποδέσμευση από την προηγούμενη κατάσταση στην επόμενη. Πρόκειται για μια φυσιολογική, οργανική εξέλιξη όπως αυτή του εντόμου που από προνύμφη γίνεται νύμφη. Αυτή η συνθήκη μπορεί να εμπεριέχεται σε κάθε στιγμή όπως και η κάθε στιγμή μπορεί να εμπεριέχει τη ζωή και το θάνατο. Το φως και το σκοτάδι.
«Αυτό που με εντυπωσιάζει στην ‘κρίση’ είναι ότι καθώς ποικίλες καταστάσεις αγγίζουν το ‘ζενίθ’ τους, η ανάγκη για μεταμόρφωση φέρεται όλο και περισσότερο στην αναζήτηση του αυθεντικού, του ολόκληρου, του αληθινού.
Η ελπίδα ότι το σκουλήκι θα γίνει πεταλούδα.
Το σκοτάδι, φώς.
Η διαφθορά, κάθαρση.
Επιτέλους, η αίσθηση γίνεται αναγκαιότητα και η ελπίδα συνοδοιπόρος μας.»
Παραγωγή της ομάδας χορού Φυσαλίδα για το έτος 2010 υπήρξε η χοροθεατρική παράσταση “Στιγμές Μεταμόρφωσης”. Η παράσταση “Στιγμές Μεταμόρφωσης” πρωτοπαρουσιάστηκε στις 4 Ιουνίου 2010 στο οινοποιείο Ταμιωλάκη στο χωριό Χουδέτσι στην Κρήτη. Ο χώρος όπου πραγματοποιήθηκε η παράσταση διαμορφώθηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να αγκαλιάσει όλες τις ιδιαιτερότητες και τις καινοτομίες της συγκεκριμένης παραγωγής, ‘μεταμορφώνοντας’ το οινοποιείο σε θέατρο. Η αλληλουχία φυσικού και τεχνητού φωτός συνδύασε τη φυσική ομορφιά του τοπίου με την ιδιαιτερότητα του κλειστού χώρου.
Η παράσταση είναι εμπνευσμένη από το βιβλίο του Σελ Σιλβερστάιν ‘Το κομμάτι που λείπει συναντά το μεγάλο Ο’ και προσεγγίζει την ανάγκη για ολοκλήρωση μέσα από τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, χρησιμοποιώντας διαφορετικές μορφές τέχνης όπως χορό, μουσική, θέατρο, φωτογραφία, ποίηση, video art, installation σε άμεση αλληλεπίδραση με το κοινό. Το έργο ταξιδεύει το θεατή μέσα στο χώρο και επιδιώκει να τον φέρει κοντά σε έννοιες και αλήθειες καθημερινές και βαθυστόχαστες συνάμα. Το νόημα του βιβλίου, η αναζήτηση του εαυτού, η προσπάθεια και η ολοκλήρωση μέσα από την προσωπική πορεία ακολουθώντας την εσωτερική φωνή και τα εξωτερικά σημάδια, δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο πέρα από ένα νήμα ζωής του οποιουδήποτε από εμάς.
Οι “Στιγμές Μεταμόρφωσης” είναι μια δουλειά εμπνευσμένη από τη ζωή, την απλότητα και τη μαγεία της αγάπης∙ την επιθυμία για ολοκλήρωση. Ένα ταξίδι από τη γη στον ουρανό, το σκοτάδι στο φώς, τη ζωή στο θάνατο και μετά ξανά στη ζωή∙ την αναγέννηση. Κρυστάλλινες στιγμές∙ ο θάνατος εμπεριέχεται στην καινούρια ζωή. Ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται αυτή την εξέλιξη ως επιβολή, ως θάνατο και αδυνατεί να είναι παρών στις στιγμές της μεταμόρφωσής του. Το έντομο δε φοβάται την πορεία του από προνύμφη σε νύμφη. Αποδέχεται τη μοίρα και την οργανική εξέλιξη που η φύση του προσφέρει. Λυτρώνεται από το θάνατο στη ζωή ακολουθώντας την πορεία από το σκοτάδι στο φώς. Οι έντονες, σπασμωδικές κινήσεις της χορεύτριας δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από την πάλη του εντόμου για αποδέσμευση από την προηγούμενη κατάσταση στην επόμενη.
Η κάθε στιγμή συνειδητοποίησης φέρει τη γέννηση μιας αλήθειας και το θάνατο ενός φόβου. Η σπουδαιότητα αποδοχής της σχέσης ζωής-θανάτου μέσα από την κίνηση και το λόγο των ερμηνευτών της παράστασης εκφράζει την κωμικοτραγικότητα των προσωπικών μας φόβων. Η σύγκρουση των ίδιων μας των επιθυμιών, τα "θέλω" και τα "πρέπει", δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από την προσωπική μας ανάγκη για ελευθερία και αγάπη. Η ανάδυση μέσα από τη συνειδητότητα της δικής μας μεταμόρφωσης∙ μέσα από τη ροή του ‘κυλάω’ αντί του ‘σέρνομαι’, όπως αναφέρεται και στο βιβλίο.
<Διάρκεια παράστασης: 70΄Παραγωγή της Φυσαλίδας επίσης για το έτος 2010 υπήρξε και το video art “Φοβίες”. Τα γυρίσματα του συγκεκριμένου βίντεο είναι εξωτερικά φέροντας κατά αυτό τον τρόπο και στοιχεία αρχιτεκτονικής του χώρου μέσα από το χορό.
«Κρυστάλλινες στιγμές γεμάτες ζωή και θάνατο.
Συνειδησιακές στιγμές βουτηγμένες σε όνειρο και φόβο.
Στιγμές που φέρουν τη γέννηση μιας αλήθειας και το θάνατο ενός φόβου.
Και τότε…
Τα πόδια σα να βουλιάζουν μέσα σε λευκές, παχουλές σκέψεις που ο αγέρας παίζει κρυφτό μαζί τους.
Φοβάσαι.
Τρέχεις μακριά από αυτό που είναι τόσο ολόδικό σου...
Το μεγαλύτερο φόβο σου.
Το να είσαι εδώ μαζί σου.
Ψάχνεις την πόρτα για να βγεις…
Να βγεις ξανά εκεί που δε γνωρίζεις...
Χωρίς φόβο αυτή τη φορά.
Ακολουθώντας τα πόδια σου εκεί που σε πάνε.
Να εμπιστευτείς ξανά το άγνωστο αναζητείς.
Τρέχεις.
Έξω.
Να φύγεις.
Μακριά από ποιόν;
Από εσένα;
Άνθρωπε!
Το εγώ σου σε μπερδεύει.»
Γωγώ Πετραλή
Παραγωγή της Φυσαλίδας επίσης για το έτος 2009 υπήρξε και το video art “τα 7 θανάσιμα μιας σχέσης” το οποίο δημιουργήθηκε για το φεστιβάλ του Booze Cooperativa (καλοκαίρι 2009) με θέμα τα ‘7 θανάσιμα αμαρτήματα’.
Τα “7 θανάσιμα μιας σχέσης” δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από μια σουρεαλιστική αποτύπωση μιας ερωτικής σχέσης. Η γνωριμία, η πορεία της σχέσης με τις διακυμάνσεις και τους κυκλοθυμισμούς της, ο κατασταλτικός-καθοριστικός παράγοντας των ‘3 μοιρών’ και τέλος, το ‘happy end’ της.
Διάρκεια video art: 5΄Παραγωγή της Φυσαλίδας για το έτος 2009 υπήρξε η solo performance και το video art “Insect” τα οποία μαζί, πρωτοπαρουσιάστηκαν στη Χώρα της Αμοργού στις 10 Απριλίου 2010 στα πλαίσια του 8ου Διεθνούς Συνεδρίου Πολιτισμού και Τουρισμού "Yperia 2010" στην Αμοργό. Το video art “Insect” έχει επίσης προβληθεί στο 30o International Festival of Films on Art του Μόντρεαλ στον Καναδά, στο International Film Festival Document.Art στο Otopeni της Ρουμανίας, στο Athens Video Dance Project 2010, στο Booze Cooperativa στην Αθήνα, στο Athens Video Festival 2010, στο Athens Fringe Festival 2011, στο Διεθνές Συμπόσιο Ναύπακτος 2011-Επικοινωνία της Κρίσης, στο 3ο Moving Frames-Digital Art Festival στη Μυτιλήνη, στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Νάουσας-Digital Shorts 2011, στο Φεστιβάλ μηδέν στο Ιστορικό Κέντρο Καλαμάτας καθώς και σε διάφορα φεστιβάλ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό
Το “Insect” περιγράφει την πορεία της μεταμόρφωσης του εντόμου από προνύμφη σε νύμφη. Πρόκειται για ένα ταξίδι από τη γη στον ουρανό, το σκοτάδι στο φώς, τη ζωή στο θάνατο και μετά ξανά στη ζωή∙ την αναγέννηση. Ο θάνατος εμπεριέχεται στην καινούρια ζωή. Το έντομο “Insect” δε φοβάται τη μεταμόρφωσή του. Αποδέχεται τη μοίρα και την εξέλιξη της πορείας που η φύση του προσφέρει.
Ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται αυτή την εξέλιξη σαν επιβολή, σαν θάνατο και αδυνατεί να είναι παρών στις στιγμές της δικής του μεταμόρφωσης. Το έντομο δε φοβάται. Είναι ολόκληρο στο εδώ και τώρα. Λυτρώνεται από το θάνατο στη ζωή ακολουθώντας την πορεία από το σκοτάδι στο φώς. Όλα είναι ένα.
Οι έντονες, σπασμωδικές κινήσεις της χορεύτριας δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από την πάλη του εντόμου για αποδέσμευση από την προηγούμενη κατάσταση στην επόμενη. Πρόκειται για μια φυσιολογική, οργανική εξέλιξη. Αυτή μπορεί να εμπεριέχεται σε κάθε στιγμή όπως η κάθε στιγμή φέρει τη ζωή και το θάνατο. Τη γη και τον ουρανό. Το φώς και το σκοτάδι.
Διάρκεια performance: 15΄Παραγωγή της Φυσαλίδας για το έτος 2008 υπήρξε η ταινία “Ρυτίδες και Όνειρα”. Η ταινία βασίστηκε στην πρωτότυπη ιδέα της Γωγώς Πετραλή και πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια του προγράμματος ‘Δράσεις προβολής περιοχής παρέμβασης ΠΕΠ 2000-2006 Κρήτης’ σε συνεργασία με το τμήμα παλιάς πόλης του Ηρακλείου.
Από το 2009 και μέχρι τώρα, η ταινία “Ρυτίδες και Όνειρα” έχει συμμετάσχει σε διάφορα φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους, ντοκιμαντέρ, χορού και video art στην Ελλάδα (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Δράμα, Ηράκλειο, Κιλκίς, Ρέθυμνο, Αμοργός, Πάτρα, Νάουσα, Λάρισα, κ.α.) και στο εξωτερικό (Ιαπωνία, Πολωνία, Ιταλία, Πορτογαλία, Βουλγαρία, Ουγγαρία, Τουρκία, Ατλάντα, Ιορδανία, Ρουμανία, κ.α.). Η ταινία, έως τώρα, έχει αποσπάσει 6 βραβεία. Το Μάιο του 2009 βραβείο στην κατηγορία Personal Travel στο Art & Tur Film Festival στο Plock της Πολωνίας. Τον Απρίλιο του 2010 το 2ο βραβείο στο 8ο Διεθνές Συνέδριο Πολιτισμού και Τουρισμού Yperia 2010 στην Αμοργό, τον Οκτώβριο του 2010 βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας και το Grand Prix του φεστιβάλ στο International Film Festival Document.Art στο Otopeni της Ρουμανίας. Τον ίδιο μήνα, το βραβείο πρωτότυπης δημιουργίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου και Πολιτισμού στην Πάτρα και τον Ιανουάριο του 2012 την 3η Ειδική διάκριση Ελληνικής ταινίας για το αισθητικό της αποτέλεσμα στο Artfools Video Festival 2012 στη Λάρισα.
Πρωταγωνιστής της ταινίας είναι η Αγία Τριάδα, μια περιοχή στο Ηράκλειο Κρήτης. Ένας κάτοικος της γραφικής αυτής περιοχής περιπλανιέται στα σοκάκια της γειτονιάς όπου μεγάλωσε, ανακαλώντας μνήμες αλλοτινών καιρών καθώς και τον παιδικό, χαμένο πλέον, έρωτά του, ο οποίος παίρνει ξανά μορφή μέσα σε αυτή τη νοσταλγική περιπλάνηση. Πρόκειται για έναν περίπατο στις αναμνήσεις, δοσμένο με μορφή χορευτικής ταινίας.
Η ταινία πρωτοτυπεί, καθώς φέρει στοιχεία μυθοπλασίας, ντοκιμαντέρ, λυρικής αφήγησης και video art. Μέσα από τα εξ’ ολοκλήρου εξωτερικά γυρίσματα η κάμερα δίνει έμφαση στην αρχιτεκτονική της περιοχής. Παράλληλα, η πρωτότυπη μουσική επένδυση και κυρίως οι χορογραφίες ‘υφαίνουν’ τη δράση της ταινίας. Ένα κολάζ χορογραφημένων εικόνων, δίνουν ζωή σε ιστορικά μνημεία, κτίρια και κομβικά σημεία της συνοικίας. Στη διαδικασία των γυρισμάτων συμμετείχαν 120 επαγγελματίες και ερασιτέχνες χορευτές καθώς και κάτοικοι της Αγίας Τριάδας, ηλικίας 4-74 ετών.
Η συνύπαρξη όλων αυτών των ανθρώπων βασίζεται στο ‘community dance’ (χορός για την κοινότητα). Ένα είδος χορού που στοχεύει στη δραστηριοποίηση μιας ομάδας για τη δημιουργία ενός επαγγελματικού, καλλιτεχνικού αποτελέσματος μέσα από την κίνηση, την έκφραση και την επαφή τους με την τέχνη του χορού.
Διάρκεια ταινίας: 30΄Παραγωγή της ομάδας χορού Φυσαλίδα για το έτος 2007 υπήρξε η solo-performance “Flock, ο αιθεροβάμων” και τα video art “Flock, the glass fish” και “Flock, the star gazer”, τα οποία παρουσιάστηκαν στις 10, 11, 12 και 13 Νοεμβρίου 2007 στο θέατρο Παγοποιείον-1ος όροφος, στο Ηράκλειο Κρήτης. Το video art “Flock, the star gazer” έχει επίσης προβληθεί στο Booze Cooperativa στην Αθήνα στο Athens Video Dance Project 2010, στο Athens Video Festival 2010, στο Athens Fringe Festival 2011, στο Διεθνές Συμπόσιο Ναύπακτος 2011-Επικοινωνία της Κρίσης, καθώς και σε διάφορα φεστιβάλ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Το “Flock” και οι χαρακτήρες του είναι μια καλλιτεχνική καταγραφή του τι συμβαίνει γύρω μας και του τι υποδυόμαστε καθημερινά. Η φοβία μας να πούμε όχι στη θεωρία του κοπαδιού. Η παγίδα του να καταβροχθίζουμε ακατέργαστα το οποιοδήποτε ερέθισμα-αγκίστρι μας παρουσιάζεται. Η ανασφάλεια του να οξύνουμε τις αισθήσεις μας καταστρέφοντας πρώτα απ’ όλα τα είδωλα που αυτές οι ίδιες μας επέβαλλαν να υποστηρίξουμε.
Διάρκεια performance: 30΄Το έτος 2006, το 4Ground Art Group σε συνεργασία με τη Γωγώ Πετραλή παρουσίασαν την installation performance “Rooms” στο θέατρο Παγοποιείον-1ος όροφος, στο Ηράκλειο Κρήτης, στις 11 Σεπτεμβρίου 2006. Υλικό της παράστασης χρησιμοποιήθηκε αργότερα για το video art “Rooms”, το οποίο έχει παρουσιαστεί σε διάφορα φεστιβάλ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Η παραπάνω dance installation έχει θέμα την ανάγκη του ανθρώπου για το προσωπικό του καταφύγιο. Ένα σπίτι φτιαγμένο από φακελάκια τσαγιού, μια κρεβατοκάμαρα από καρφιά και μια κουζίνα από πίσσα. Ο άνθρωπος-performer επιζητά την ησυχία του. Μέσα στη διαδρομή του, χάνεται σε απόκοσμα δωμάτια της ψυχής. Η μοναχικότητα γίνεται μοναξιά και η ανάγκη για ησυχία, απομόνωση, υστερία, τρέλα και τέλος αυτισμός. Ένα σύντομο ταξίδι από το όνειρο στον εφιάλτη που μπορεί να παρέχει ο προσωπικός μας χώρος.
Διάρκεια performance: 25΄